Ingang Oost meets De bevalling

Wat mij betreft is de bevalling geweldig verlopen, met een glansrol voor de anaesthesist. Zondagnacht 01.45u braken de vliezen. Het ziekenhuis gebeld en we mochten meteen komen. Daar zijn wat onderzoekjes gedaan. Op de ctg was al wat weeenactiviteit te zien. Toch maar besloten nog even naar huis te gaan om nog wat proberen te slapen en eten. Slapen lukte drie kwartier, maar al snel ben ik onder de douche gaan zitten, omdat ik toch wel last van de weeen begon te krijgen. Die kwamen meteen om de 5 minuten een minuut lang. Weer terug naar het ziekenhuis. Daar is de verdere intake gedaan en om 9.30u had ik drie centimeter ontsluiting. Goed nieuws: dat betekende dat de anaesthesist kon komen om de ruggeprik te zetten. Die was er een uur later en na een poging of 5 zat ie gelukkig. Niet zo fijn met inmiddels toch wel behoorlijk felle weeen.

Wat volgde was een oase van rust. Ik zat als een prinsesje in m'n verloskamerbed, eten werd gebracht, een zorgzame verpleegster, wat wil een mens nog meer. Ontsluiting vorderde gedurende middag goed: 1 centimeter per uur, volgens het boekje. Halverwege de middag kreeg ik wat koorts en de medische molen begon in werking te treden. Preventief aan een antibioticuminfuus, afnemen van bloed voor een kweek. Koorts kan een teken zijn van infectie. Hartslag van Babyspruit begon wat hoger te worden, twee keer wat bloed van z'n hoofdje afgenomen om te kijken of ie niet verzuurde en het dus benauwd kreeg. Hij was ook niet volledig ingedaald, dus een echo om te kijken hoe ie lag. Het was een sterrenkijkertje: koppie in de nek en neusje gehaakt achter het schaambeen in plaats van bij het staartbotje. Dat werd op m'n zij liggen om te proberen hem wat gunstiger te laten draaien. Als het niet beter zou gaan, zou het misschien een keizersnee worden. Een uur later weer toucheren: altijd weer een spannend moment, en ja hoor: volledige ontsluiting en hij lag ook wat gunstiger. Tijd om te persen. De echt heftige persweeen kon ik ondanks ruggeprik een beetje voelen en de opdracht was volle bak meepersen. Tijd voor actie. Binnen 5 flinke persweeen was ie er, in 1 keer met een flinke draai. Een heus kindje, met flinke bos donker haar: Arie Julius Baris. Minimaal de zesde: er is weer een stamhouder. Hij moest wel mee naar de kinderarts voor onderzoek. We kregen hem terug met een snorkel op z'n hoofd: een infuus voor de antibiotica. Het was niet gelukt dat in z'n armpje of been te prikken. We moesten in het ziekenhuis blijven in afwachting van de uitslag van de bloedkweek, die na minimaal 48 uur zou komen.

De verdere dagen op de verpleegafdeling verzorgd door schatten van verpleegsters, die dag en nacht voor ons klaarstonden en een perfecte stoomcursus babyverzorging en -voeding gaven. 's Avonds, 's nachts en tussen de middag namen ze de kleine mee en had ik tijd om te rusten. Alleen voor het voeden werd ie dan even gebracht. Donderdagochtend kwam het goede nieuws: kweek was negatief, geen infectie, we mochten stoppen met de antibiotica en 's middags naar huis. Daar was de kraamzorg al voor de intake en begon onze vuurdoop. De eerste nacht met z'n tweeen voor kleine Arie zorgen. Tot zeven uur was het huilen en toen sukkelde ie in een diepe slaap, tot grote vreugde van de kersverse ouders. De rest van de nacht hebben we alledrie, (met wat slaaponderbrekingen) goed doorstaan.

De volgende ochtend stond de kraamhulp weer op de stoep. Inmiddels is ons huis blinkend schoon en is papa Arie (op z'n verjaardag) de hele dag in de weer geweest in opdracht van de kraam telkens weer nieuwe boodschappen in huis te halen. Het is even een heel klein wereldje waarin we zitten met als grote levensvragen: wat zit er in de luier, hoeveel drinkt ie, waarom huilt ie, met als ultiem geluksmoment: : "Yes, hij slaapt! Ssstttt!" De familie Baris blijft nog een weekje lekker in dit babyvacuum zitten en hoopt over ruim een week weer normaal aanspreekbaar te zijn betreffende niet baby dingen.