Voortgang

• Veel nieuwe woordjes die hij steeds beter uitspreekt.
• Doet zelf deuren open en dicht. De voordeur moet op slot!
  
• Vermaakt zich prima bij de peuters. Vooral met Ellen.
• Zit nog steeds in zijn neefase.
• Kan op een keukenstoel klimmen. Leest dan graag papa's Spaanse boek aan tafel.
• Wordt graag voorgelezen uit het grote boek van Richard Scarry. Wijst zelf de stukjes tekst aan.
• Benoemt letters op t-shirts en folders.
  

Wie zoet is krijgt lekkers!

Als peutertje van een tandarts valt het leven niet altijd mee. Je krijgt bijna nooit dingen met suiker erin. Lastig, zeker als Sinterklaas in het land is. Zelfs de vruchtenyoghurt wordt gemengd met PURE yoghurt. Dat kan dus wat zuur smaken (zie onder)!

In Spruithuize moet het dus voornamelijk van papa komen. Gelukkig was mamma gisteren en vandaag op cursus, dus pappa, Arie en Ted gingen met een missie naar Elst. Zo te zien heeft Sinterklaas het begrepen, want Arie heeft vannacht voor het eerst zijn schoen gezet (onder het raam, want een schoorsteen hebben we niet, zo ouderwets, wij hebben stadsverwarming, en onder de brievenbus was ook onpraktisch) ... en wat zat erin? ... taaitaaipoppen en een auto!

Nee

Arie zit volop in de nee fase. Alles is nee. 's Avonds voor we gaan slapen, gaan we nog altijd even bij ze kijken. Soms wordt Arie half wakker, zo ook gisteravond. We waren al weer buiten toen we een geheel onverstaanbaar: "Oebwhoe hoeboedoe hubdoe ba, duh heeh" hoorden, gevolgd door een luid en duidelijk "Nee!" Zelfs in z'n slaap dus.

Ik heb de Dr. Spock er maar eens op nageslagen. Negativisme noemen psychologen het, ik had al zo'n vermoeden. Peuters leren langzaam een eigen persoonlijkheid te ontwikkelen en willen zich laten gelden, soms zelfs als het om dingen gaat die ze graag doen. Als ze 1 zijn richt zich dit zich nog voornamelijk tegen de omgeving, als 2 zijn ontwikkelt zich ook nog eens een innerlijke strijd. Ze dwingen zichzelf dingen te beslissen en zich te verzetten tegen dwang van anderen. Ik ben twee en ik zeg nee, ik ben drie en ik wil nie, de peuterpuberteit dus.

Gelukkig heeft Dr. Spock altijd wijze raad. Het is zoals altijd weer een balans vinden tussen toegeven en optreden. "Laat dingen gebeuren zonder er een strijdpunt van te maken." Als je de tijd hebt, laat hem gerust aankeutelen, zodat ie bijvoorbeeld zelf leert zich aan te kleden. Zorg dat je het in goede banen leidt, maar maak er geen halszaak of eerst de broek of eerst de sokken aangaan. Laat hem dat lekker zelf beslissen.

"Toch moet ook de peuter merken dat dingen soms anders gaan dan hij wil". Bij echt belangrijke dingen niks te kiezen laten, peutertjes bepalen niet of we boodschappen gaan doen en of dat met de auto, fiets of te voet gebeurt. Het lijkt zo makkelijk, als je het zo leest. Nou de praktijk nog. Geruststellende laatste regel van de paragraaf: "Maar wees niet ontmoedigd, die periode is maar tijdelijk, later gaat het weer beter.."

Bus

4x per uur komt er een bus door onze straat. Arie mist er zelden een: "bus!" "groooh" met bijbehorend groot (handje zo hoog mogelijk) gebaar. 006 had besloten dat het vandaag tijd werd voor onze eerste familie busrit naar de stad. Probleem 1: onophoudelijke hoosbuien en een hongerige zuigeling. Dat was rond kwart voor 4 verholpen en we konden de deur uit. .Nog voor we buiten waren stuitten we op probleem 2: geen contant geld om de KAN kaartjes a €2,20 bij de buschauffeur te betalen. Gelukkig zat in Arie's spaarvarken nog een briefje van 10 euro.

Toen op pad. Instappen was met de zware kinderwagen nogal lastig, omdat de bus ruim een halve meter van het trottoir af stond. Gelukkig was er een behulpzame medereiziger die hielp tillen. Arie zette het op een krijsen, Ted viel in slaap. 006 moest wel Arie's hand vasthouden, hij vond het erg spannend, maar kreeg al gaande weg de smaak te pakken. De chauffeuse trok lekker snel op. "Had!". Het gehobbel van de verkeersdrempels vond ie ook mooi. Op de terugweg stond de bus wel strak tegen het trottoir, dus ditmaal geen in- en uitstapproblemen. Helaas voor de medereizigers heeft Ted de hele terugweg gekrijst. Dat doet ie dan wel vaker, dan is ie het stilliggen zat.

Nadat we Arie's spaarpot weer aangevuld hadden (met 100% rente) hebben we het uitje eens geevalueerd. Arie vond het overwegend leuk, die had er niet bij stilgestaan dat je ook in een bus kunt en dat is voor een groot busliefhebber toch wel erg leuk, als je over de eerste schrik heen bent. Voor Ted maakt het niet uit, en voor ons scheelt het in- en uitladen van de kinderwagen en de kinderen, het is goedkoper en kost evenveel tijd. Kortom, voor herhaling vatbaar als je met z'n tweeen bent, alleen is het lastig met instappen en kaartje kopen.

Groooot!

Vandaag is Arie voor het eerst naar de peutergroep bij de Klompjes!